Evolusie: ‘n Christengelowige se perspektief — Deel 6
Die selle van meersellige organismes is nog meer ingewikkeld as dié van bakterieë. Die kern van elke sel, behalwe rooibloedliggaampies in soogdiere, bevat al die genetiese materiaal wat die spesifieke organisme beskryf. Die molekule waarin die genetiese materiaal opgesluit is word DNS genoem. Dit is die afkorting vir deoksiribonukleïensuur of deoxyribonucleic acid (DNA) in Engels. Die DNS van alle lewende wesens op aarde bestaan uit slegs vier verskillende boustene: adenien, guanien, sitosien en tirosien, wat onderskeidelik afgekort word as A, G, C en T. Hierdie basisse bind elkeen aan ‘n fosfaatmolekuul en ‘n suiker, deoksiribose, en vorm dan lang kettings waarvandaan die inligting vir die vorming van proteïene gelees word.
Die evolusieleer staan hier voor ‘n beduidende probleem: nie net is DNS ‘n baie ingewikkelde struktuur nie, maar al die ensieme wat verantwoordelik is vir die instandhouding daarvan en die lees van die kode daarop, word vervaardig na aanleiding van die kode in die DNS vervat. DNS kan nie bestaan buite die beskermende omgewing van die sel nie en verder is die vorming van proteïene ook afhanklik van ander strukture in die sel soos die ribosome, die endoplasmiese retikulum en Golgi apparaat. Die eerste sel moes in sy totaliteit gevorm wees van die begin af, anders sou dit ‘n sekere mislukking gewees het.
Die DNS in een sel in die menslike liggaam is ‘n verstommende 1,7 m lank as dit volledig afgerol sou word. Die inligting daarin vervat sal 4000 gemiddelde grootte boeke beslaan as slegs die volgorde van die basisse (A, G, C en T) daarin neergeskryf moet word, tog is dit in so ‘n klein area ingedruk dat die kop van ‘n speld 295 000 000 selle se DNS kan bevat! Dit is die ekwivalent van ‘n hoop boeke 925 X 925 X 925 m saamgevat in ‘n area kleiner as ‘n kubieke millimeter. Dit raak moeilik om te glo dat dit alles deur lukrake toeval bewerkstellig was!
Alhoewel die evolusionis voor hierdie onoorbrugbare probleem van kompleksiteit staan, hoop hy/sy dat daar eendag ‘n oplossing daarvoor gevind sal word. Tewens hierdie gemeenskaplike genetiese bou van alle lewende selle van virusse tot walvisse is vir menige wetenskaplike net nog ‘n sekere bewys van gemeenskaplike oorsprong. Die moontlikheid dat daar ‘n gemeenskaplike Ontwerper kan wees wat alles so beplan het word summier verwerp. Richard Lewontin het dit so gestel:
‘We take the side of science in spite of the patent absurdity of some of its constructs, in spite of its failure to fulfill many of its extravagant promises of health and life, in spite of the tolerance of the scientific community of unsubstantiated just-so-stories, because we have a prior commitment, a commitment to materialism. It is not that the methods and institutions of science somehow compel us to accept a material explanation for the phenomenal world, but, on the contrary, that we are forced by our a priori adherence to material causes to create an apparatus of investigation and a set of concepts that produce material explanations, no matter how counter-intuitive, or mystifying to the uninitiated. More-over that materialism is an absolute, for we cannot allow a Divine Foot in the door…’
Bogenoemde stelling som die meeste evolusionistiese wetenskaplikes se posisie baie raak op: Dit maak nie saak watter getuienis ter tafel gelê word nie, uit beginsel aanvaar hulle geen bonatuurlike verklaring nie. Selfs bewegings soos Intelligent Design wat al hoe meer getuienis bied vir die ontsaglike kompleksiteit van die komponente van die sel word bloot afgemaak as godsdiens wat onder die dekmantel van ‘n pseudowetenskap verskuil is.
Vir ‘n voorsmakie van die prosesse wat vir proteïensintese verantwoordelik is, kan u gerus na hierdie video op die web gaan kyk: Daarop word ‘n animasie vertoon wat die belangrikste stappe in die vorming van proteïene uitbeeld. Ek gaan die stappe in kort hier opsom:
- 'n Ensiem maak die spiraalstruktuur van die DNS reguit by die spesifieke geen waar die kode vir die proteïen geleë is. Hier moet u in gedagte hou dat ongeveer 1,7 m se molekules in ‘n baie klein ruimte ingedruk is: dit is dus op sigself ‘n wonder dat die ensiem die regte plek vind.
- Vervolgens word ‘n eksakte replika van die DNS gemaak: dit word die boodskapper-RNS genoem. (RNS = Ribonukleïensuur) Hierdie molekule bevat drie basisse (A, C, G of U (Urasiel vervang Timien in RNS)) vir elke aminosuur van die proteïen. ‘n Proteïen bestaande uit 400 aminosure sal dus ‘n RNS-molekule van ten minste 1200 basisse vereis.
- Die boodskapper-RNS beweeg nou deur die kernporieë wat ontwerp is om slegs sekere molekule in en uit die selkern te laat.
- Die boodskapper-RNS beweeg na ‘n ribosoom. Hier word die kode van drie basisse gelees en spesifieke aminosure met behulp van oordrag-RNS aanmekaargelas. Die oordrag-RNS het self drie basisse aan die een kant van die molekuul en dra die aminosuur aan die ander kant daarvan soos in die animasie uitgebeeld.
- Die lang ketting van aminosure beweeg dan na ‘n spesiale mikroskopiese masjien wat dit in ‘n drie-dimensionele struktuur buig. Dit is hierdie drie-dimensionele struktuur wat meeste proteïene hul spesifieke vorm en funksie gee.
‘n Voorstelling van proteïensintese in die sel. Bron: Video: "Inner life" deur Robert Lue en Alan Viel van Harvard University.
Die proses hierbo genoem vind miljarde kere per dag in elke sel in die liggaam plaas. Nuwe selle word deurentyd gevorm om die ou, afgeslete selle te vervang. Die binnelaag van die derm, die dermmukosa, word byvoorbeeld elke drie dae vervang. Hoe hierdie selle aanmekaar geweef is, is net so fantasties, maar dit moet wag tot ‘n volgende keer. Lees verder...